2001: Kanibal z internetu. Zbrodnia, która nie mieści się w głowie

Armin Meiwes urodził się 1 grudnia 1961 roku w Essen. Dorastał w rodzinie, którą naznaczyły rozstania i samotność – ojciec opuścił dom, gdy Armin był dzieckiem, a matka zdominowała jego życie, nie pozwalając na rozwinięcie normalnych relacji rówieśniczych.

Już w dzieciństwie Meiwes zdradzał skłonności do fantazji kanibalistycznych, wyobrażając sobie, że posiada "brata", którego mógłby zjeść, by nigdy nie być samotnym.

Te obsesje z czasem przybrały na sile, a dorosły Armin prowadził podwójne życie. Z jednej strony był spokojnym technikiem komputerowym, z drugiej aktywnym uczestnikiem internetowych forów poświęconych kanibalizmowi i ekstremalnym fantazjom.

W erze rosnącej popularności internetu Meiwes znalazł przestrzeń, w której mógł bezkarnie dzielić się swoimi pragnieniami. Na forach takich jak "Cannibal Cafe" publikował ogłoszenia, w których szukał "młodego, zdrowego mężczyzny, który chciałby zostać zabity i zjedzony".

Ku jego zaskoczeniu, na ogłoszenie odpowiedziało ponad 400 osób, choć większość z nich traktowała temat jako żart. Dopiero Bernd Jürgen Brandes, 43-letni inżynier z Berlina, potraktował propozycję poważnie i zgodził się na spotkanie.

Przez kilka tygodni Meiwes i Brandes wymieniali się wiadomościami, ustalając szczegóły spotkania. Brandes wyraził wolę, by zostać zabity i zjedzony, a całość miała być udokumentowana na nagraniu wideo. 9 marca 2001 roku Brandes przyjechał do domu Meiwesa w Rotenburgu.

Tam, zgodnie z ustaleniami, najpierw wspólnie próbowali zjeść część ciała Brandesa, a następnie Meiwes zabił go, rozczłonkował i przechowywał mięso w zamrażarce, spożywając je przez kolejne miesiące.

Kluczowym elementem śledztwa i procesu były nagrania wideo, które Meiwes wykonał podczas spotkania z Brandesem. Na filmie widać, jak ofiara dobrowolnie uczestniczy w makabrycznym rytuale, a sam Meiwes zachowuje się z zimną precyzją, dokumentując każdy etap zbrodni.

Po zabiciu Brandesa, Meiwes przechowywał jego mięso w zamrażarce, spożywając je z dodatkiem wina i przypraw, a pozostałe szczątki zakopał w ogrodzie.

Nagranie stało się kluczowym dowodem podczas procesu, choć ze względu na drastyczność materiału sąd zdecydował się na zamknięte posiedzenia. Policja dotarła do Meiwesa dopiero w grudniu 2002 roku, po tym jak student z Austrii natrafił na kolejne ogłoszenie kanibala w internecie i powiadomił służby. W domu Meiwesa znaleziono zamrożone ludzkie mięso oraz komputer pełen korespondencji z innymi potencjalnymi ofiarami.

Proces Armina Meiwesa rozpoczął się w grudniu 2003 roku w Kassel. Sprawa wywołała sensację nie tylko ze względu na brutalność czynu, ale przede wszystkim przez kwestię zgody ofiary.

Obrońcy argumentowali, że Brandes dobrowolnie zgodził się na śmierć i konsumpcję swojego ciała, co miało wykluczać odpowiedzialność za morderstwo. Prokuratura domagała się jednak dożywocia, podkreślając, że nawet wyrażona zgoda nie legalizuje zabójstwa i kanibalizmu.

W styczniu 2004 roku Meiwes został skazany za nieumyślne spowodowanie śmierci na 8,5 roku więzienia. Jednak po apelacji i ponownym procesie w maju 2006 roku sąd uznał go za winnego morderstwa i skazał na dożywocie. Eksperci sądowi uznali, że Meiwes był poczytalny i działał z pełną świadomością, a jego czyn był efektem głębokich zaburzeń osobowości..

Sprawa Armina Meiwesa wywołała międzynarodową debatę o granicach wolności w internecie. Wskazywano, że anonimowość i łatwość nawiązywania kontaktów w sieci umożliwiły spotkanie ludzi o ekstremalnych skłonnościach, które w innych warunkach pozostałyby w sferze fantazji.

Media i eksperci zastanawiali się, czy internet powinien być bardziej kontrolowany, czy też przypadek Meiwesa to wyjątek, który nie powinien prowadzić do ograniczania swobód obywatelskich.

W Niemczech i na świecie rozgorzała dyskusja o odpowiedzialności platform internetowych, monitorowaniu treści i granicach prywatności. Sprawa Meiwesa stała się symbolem nie tylko zbrodni, ale i wyzwań, przed którymi stoi współczesne społeczeństwo w dobie cyfrowej rewolucji.