Miała zostać królową. Wybrankiem był rozpustny Jan Olbracht

Germanie de Foix wyrosła na ładną kobietę, aczkolwiek nie była jakąś boginią piękności, za którą ustawiały się tabuny mężczyzn. Urodziła się w 1488 roku jako córka Jana de Foix, wicehrabiego Narbonne, i Marii Orleańskiej. Była siostrzenicą króla Francji Ludwika XII.

Germanie początkowo planowano wydać za mąż za króla Polski Olbrachta, syna Kazimierza IV Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki. Władcę tego uważano za zdolnego panującego, aczkolwiek z uwagi na prowadzenie rozwiązłego trybu życia nigdy nie zdecydował się on na małżeństwo. W konsekwencji plany dynastycznego sojuszu z Francją nie doszły w ogóle do skutku, co pozostawiło córkę Jana de Foix wolną na matrymonialnym rynku.

Po tym nieudanym projekcie mariażu Germanie stała się celem zainteresowania Ferdynanda II Aragońskiego, wdowca po królowej Izabeli Kastylijskiej. W tym wypadku polityczne kalkulacje wzięły zdecydowanie górę, a niedoszła królowa Polski zamiast zamieszkać w chłodnej Polsce, ostatecznie zawędrowała do słonecznej Hiszpanii.

Ferdynand II Aragoński, po śmierci swojego syna Jana z Asturii, znalazł się w trudnej sytuacji politycznej. Jego jedyną dziedziczką była Joanna Szalona, której małżeństwo z Filipem Pięknym z Habsburgów powodowało, że to Habsburgowie zyskiwali prawo do dziedziczenia hiszpańskiego tronu.

Aby zapobiec sukcesji Habsburgów, Ferdynand postanowił ożenić się ponownie, a Germanie de Foix wydawała się idealną kandydatką. Ten mariaż zbulwersował jednak córkę króla, Katarzynę Aragońską. Wściekała się, że ojciec tak szybko pocieszył się po śmierci jej matki - Izabeli Kastylijskiej. W dodatku z kobietą, która mogłaby być jej siostrą. Germaine de Foix była bowiem o trzy lata młodsza od Katarzyny.

Małżeństwo zawarto w 1505 roku, a wkrótce Germanie urodziła syna, któremu nadano imię Jan. Jednak radość z narodzin potencjalnego dziedzica była krótkotrwała – chłopiec zmarł w dzieciństwie, co przekreśliło plany Ferdynanda na zapewnienie tronu własnym potomkom.

Niedługo później zmarł natomiast sam Ferdynand (1516), co sprawiło iż Germanie została zmuszona ułożyć sobie życie na nowo w świecie, który nie przewidywał większej roli dla wdów po monarchach.

Germanie szybko odnalazła się w nowej sytuacji, wychodząc za mąż za Jana Hohenzollerna, syna Zofii Jagiellonki i wnuka Kazimierza IV Jagiellończyka. Tym samym, choć nie została królową Polski, ostatecznie znalazła się w rodzinie Jagiellonów.

Swoje drugie małżeństwo Germaine de Foix zawdzięczała wnukowi pierwszego męża. Karol V Habsburg wdzięczny Hohenzollernom za oddanie na niego głosów, podczas elekcji na tron cesarski, wyswatał wdowę po swoim dziadku z Janem Hohenzollernem, wnukiem Kazimierza IV Jagiellończyka i prawnukiem Jagiełły!

Po śmierci Jana w 1526, Germaine poślubiła Fernando (1488–1550), księcia Kalabrii i syna króla Fryderyka IV z Neapolu i jego drugiej żony Izabeli del Balzo. Jej nowy mąż został wicekrólem Walencji.

Ostatnie lata życia Germanie de Foix spędziła w Walencji, w której osiadła na stałe. Pozycja gubernatorki pozwoliła jej nie tylko na utrzymanie prestiżu, ale także na realne oddziaływanie na życie lokalnej społeczności. Skupiła się na działalności dobroczynnej, wspierając budowę szpitali, kościołów i szkół. Z tego powodu cieszyła się uznaniem zarówno elit, jak i zwykłych ludzi. Zmarła w 1536 roku.