Najdroższy bal w historii USA. Wydano na niego fortunę

Strategiczny plan społecznego przewrotu

Vanderbilt przygotowywała swój bal kostiumowy przez kilka miesięcy, planując każdy szczegół. Caroline Astor od lat ignorowała Vanderbiltów jako przedstawicieli "nowych pieniędzy", nie godnych towarzystwa rodzin o wielopokoleniowych tradycjach. Alva postanowiła wykorzystać córkę Mrs. Astor, Carolinę Wilson Astor, jako kartę przetargową w swoim planie.

Młoda Caroline oraz jej przyjaciółki planowały specjalny taniec na bal Vanderbiltów, ale nie otrzymały oficjalnych zaproszeń. Zgodnie z protokołem towarzyskim Mrs. Astor musiała najpierw złożyć wizytę w domu Vanderbiltów, aby formalnie je poznać. Alva odczekała, aż napięcie osiągnęło szczyt, a następnie zmusiła królową nowojorskiego towarzystwa do pierwszego kroku.

Vanderbilt przekształciła swoją rezydencję przy 660 Fifth Avenue wręcz w pałac wersalski. Zatrudniła najlepszych dekoratorów i kucharzy, aby stworzyć niezapomniane doświadczenie dla swoich gości. Koszt całego przedsięwzięcia osiągnął 250 tysięcy dolarów, z czego 65 tysięcy wydano na szampana, a 11 tysięcy na kwiaty.

Prasa otrzymała specjalne zaproszenia do relacjonowania wydarzenia, co było bezprecedensowym posunięciem w świecie nowojorskiej elity. Vanderbilt rozumiała potęgę mediów i wykorzystała je do zwiększenia prestiżu swojej imprezy. Fotografowie zostali zaproszeni do uwiecznienia kostiumów gości, tworząc trwałą dokumentację tego historycznego wieczoru.

Spektakularny przebieg balu kostiumowego

Bal rozpoczął się 26 marca 1883 roku o godzinie 23:00 i trwał do wschodu słońca następnego dnia. Ponad tysiąc gości przybyło w najbardziej wyszukanych kostiumach historycznych, przygotowanych przez najlepszych krawców Nowego Jorku i Paryża. Tłumy ciekawskich zbierały się na Fifth Avenue od wczesnych godzin wieczornych, aby zobaczyć przybywających gości.

Najsłynniejszym kostiumem wieczoru była kreacja Alice Claypoole Vanderbilt, szwagierki gospodyni, która założyła "suknię elektryczną" zaprojektowaną przez Charles'a Fredericka Wortha. Kostium był wyposażony w baterię zasilającą pochodnię, którą trzymała w ręku, tworząc spektakularny efekt świetlny. Ta suknia przetrwała do dziś i znajduje się w kolekcji Muzeum Miasta Nowego Jorku.

Sama Alva pojawiła się jako księżniczka wenecka w stroju z żółtego atlasu ozdobionego pawimi piórami. Jej kostium został starannie zaprojektowany, aby podkreślić jej pozycję jako gospodyni i symbolizować jej społeczne aspiracje. Goście reprezentowali różne epoki historyczne, od średniowiecza po XVIII wiek, tworząc żywy spektakl mody i bogactwa.

Policja musiała interweniować, aby kontrolować tłumy na ulicy i kierować ruchem setek powozów przyjeżdżających z gośćmi. Wydarzenie stało się sensacją medialną, a następnego dnia New York Times poświęcił mu pierwszą stronę. Bal zakończył się o czwartej rano, kiedy Alva poprowadziła swoich gości w ostatnim tańcu.

Budowa Marble House jako symbol potęgi

Po sukcesie swojego balu Vanderbilt przystąpiła do realizacji jeszcze bardziej ambitnego projektu - budowy letniego pałacu w Newport w stanie Rhode Island. Marble House został ukończony w 1892 roku jako 39. prezent urodzinowy od jej męża i kosztował 11 milionów dolarów, co odpowiada dziś około 385 milionom dolarów.

Rezydencja została zaprojektowana przez Richarda Morrisa Hunta jako czteropiętrowy budynek w kształcie litery U, inspirowany Petit Trianon w Wersalu. Pałac zawierał pięćdziesiąt pokoi i wymagał obsługi 36 służących, w tym lokajów, pokojówek, woźniców i ordynansów.

Wnętrza Marble House zostały zaaranżowane w stylu francuskim z XVIII wieku, z licznymi odniesieniami do Wersalu Ludwika XIV. Pokoje reprezentacyjne były wyłożone marmurem i ozdobione złoceniami, a sufit sali balowej namalował włoski artysta Giovanni Battista Tiepolo. Alva osobiście nadzorowała każdy szczegół wystroju, dążąc do stworzenia amerykańskiego odpowiednika europejskich pałaców królewskich.

Skandaliczny rozwód i drugie małżeństwo

W grudniu 1894 roku Vanderbilt wstrząsnęła nowojorskim towarzystwem, składając pozew rozwodowy przeciwko swojemu mężowi z powodu jego licznych zdrad. William Kissam Vanderbilt prowadził skandaliczny romans z Parisianką Nellie Neustretter, zabierając ją publicznie do teatru i jeżdżąc z nią po ulicach Paryża. Alva nie była skłonna znosić publicznego upokorzenia ze strony męża.

Rozwód w tamtych czasach oznaczał społeczną śmierć dla kobiety z wyższych sfer, a nawet prawnik Alvy błagał ją o przemyślenie decyzji. Sprawy rozwodowe wymagały udowodnienia winy jednej ze stron, co oznaczało publiczne ujawnienie prywatnych szczegółów życia małżeńskiego. Mimo ostrzeżeń Vanderbilt zdecydowała się kontynuować postępowanie.

Sąd Najwyższy stanu Nowy Jork orzekł na korzyść Alvy 5 marca 1895 roku, przyznając jej opiekę nad trojgiem dzieci oraz prawo do ponownego małżeństwa. Otrzymała również dom na Fifth Avenue, letnią rezydencję w Newport, posiadłość na Long Island oraz ugodę finansową szacowaną na kwotę od 3 do 10 milionów dolarów. Sędzia stwierdził, że "pozwany był winny czynów cudzołóstwa zarzucanych w skardze".

11 stycznia 1896 roku Alva poślubiła Olivera Hazarda Perry Belmonta, zamożnego sąsiada z Newport, który był synem Augusta Belmonta, bankiera inwestycyjnego współpracującego z rodziną Rothschildów. Po ślubie przeprowadziła się do jego posiadłości Belcourt, ale po jego śmierci w 1908 roku powróciła do Marble House.

Przejście do walki o prawa kobiet

Po śmierci drugiego męża Vanderbilt-Belmont radykalnie zmieniła kierunek swojego życia, poświęcając się walce o prawa wyborcze kobiet. W 1909 roku otworzyła Marble House na sympozjum sufrażystek, wystąpiwszy jako główna prelegentka. Tego samego roku utworzyła Political Equality League, organizację mającą na celu poparcie polityków wspierających prawa wyborcze kobiet.

Wykorzystała swoje bogactwo i koneksje społeczne do finansowania ruchu sufrażystek na niespotykaną dotąd skalę. Wsparła finansowo Annę Howard Shaw jako prezes National American Woman Suffrage Association i sfinansowała krajową siedzibę organizacji w Nowym Jorku. Później, pod wpływem bardziej radykalnych taktyk Emmeline Pankhurst z Anglii, poparła Alice Paul i National Woman's Party.

W 1912 roku poprowadziła oddział Political Equality w Women's Vote Parade w Nowym Jorku. W 1916 roku wraz z Alice Paul założyła National Woman's Party i zorganizowała pierwsze w historii pikiety przed Białym Domem w styczniu 1917 roku. Została wybrana prezesem NWP, pełniąc tę funkcję aż do śmierci.

Zmarła 26 stycznia 1933 roku, pozostawiając testament, w którym zażądała, aby jej trumna była niesiona wyłącznie przez kobiety i ozdobiona banerem z cytatem Susan B. Anthony: "Porażka jest niemożliwa".