Terapia to nie "rozgrzebywanie przeszłości". Dlaczego ten mit szkodzi?

W wielu społeczeństwach, również w Polsce, funkcjonuje silny mit, że prawdziwie silny człowiek powinien samodzielnie poradzić sobie z trudnościami emocjonalnymi, stresem czy kryzysami. W przekonaniu tym kryje się przeświadczenie, że proszenie o pomoc jest oznaką słabości, niezaradności albo "robienia z igły wideł".

- Korzystanie ze wsparcia społecznego jest przejawem radzenia sobie z kryzysem. Zwrócenie się o pomoc to coś naturalnego i wiąże się z naszą potrzebą zdrowia, rozwoju czy wspólnoty. Niektórzy ludzie używają zwrotu: "Nie radzę sobie", a jednym z narzędzi radzenia sobie jest właśnie korzystanie z zasobów, z których pomocą możesz rozwiązać swój problem. Jednym z ich źródeł jest społeczeństwo; to skumulowana przez nie wiedza, ludzie, dodatkowa para rąk do pomocy, głowy do "burzy mózgów" lub do dialogu, do nabrania dystansu dzięki poznaniu innej perspektywy (tzw. obiektywizacja sytuacji). Korzystanie z pomocy psychologicznej, interwencji kryzysowej, wsparcia psychiatry czy z psychoterapii nie jest przejawem niekompetencji, wręcz przeciwnie. To przejaw odpowiedzialności za siebie - wskazuje Urszula Struzikowska-Marynicz w swojej książce "Nie wszystko musisz naprawiać. o akceptacji siebie i mitach wokół psychoterapii".

Wiele osób z dystansem podchodzi do psychoterapii, powtarzając przekonanie, że to jedynie "niepotrzebne rozgrzebywanie przeszłości i obwinianie rodziców". Takie podejście często wynika z nieporozumienia dotyczącego samej istoty terapii.

Tymczasem odwoływanie się w terapii do doświadczeń i relacji z dzieciństwa, szczególnie w podejściu psychodynamicznym i w pracy długoterminowej, ma duże znaczenie, ponieważ to właśnie ten okres tworzy fundament naszych późniejszych, świadomych i nieświadomych sposobów myślenia, przeżywania i reagowania.

Nie da się oddzielić tej części biografii od obecnego "ja", bo jesteśmy procesem: rozwijającą się osobowością, która buduje poczucie tożsamości i własną opowieść o sobie, sensie życia czy jego braku.

Trudno byłoby funkcjonować, ignorując tak istotny etap, jakim jest dzieciństwo, czas, w którym wydarzyło się bardzo wiele i w którym byliśmy całkowicie zależni od rodziców i opiekunów.

Psychoterapia jest skierowana nie tylko do osób zmagających się z zaburzeniami psychicznymi czy trudnościami osobowościowymi, lecz także do tych, którzy chcą lepiej zrozumieć siebie i potrzebują wsparcia w radzeniu sobie z wewnętrznymi napięciami oraz problemami w relacjach z otoczeniem.

Może okazać się pomocna również w momentach nagłych kryzysów, takich jak wypadek, strata bliskiej osoby czy doświadczenie przemocy. To szeroka forma pomocy, która pozwala zadbać o własne samopoczucie, o relację z samym sobą oraz z innymi ludźmi.

Wiele osób trafia do terapeuty z oczekiwaniem, że otrzymają gotową poradę albo konkretne wskazówki, jak postępować. Często liczą na szybkie rozwiązanie problemu czy jednoznaczną odpowiedź. Tymczasem terapia nie polega na dawaniu recept.

- Psychoterapeuta nie udziela rad, ponieważ te, których mógłby udzielić, tobie mogłyby ci się nie spodobać i wówczas wyszedłbyś z gabinetu z niczym. Nic nie daje większej satysfakcji niż to, do czego dochodzimy samodzielnie. Ponadto rady psychoterapeuty wcale nie musiałyby do ciebie pasować. To trochę tak, jakby miał pożyczyć ci swoje buty, które byłyby na ciebie za duże lub za małe, więc obcierałyby twoje stopy w podróży przez życie. On stawia przed tobą pytania, wspólnie z tobą przygląda się opisywanym przez ciebie sytuacjom, zwracając uwagę na twoje potrzeby, obawy, wartości. - tłumaczy psychoterapeutka.

Źródło: Urszula Struzikowska-Marynicz, "Nie wszystko musisz naprawiać. O akceptacji siebie i mitach wokół psychoterapii", Wydawnictwo Mando.