Wałbrzych: Najciekawsze nagrobki cmentarza na Sobięcinie. To miejsce spoczynku ambasadora II RP 

Pomiędzy XIX-wiecznymi gmachami górnego Sobięcina wije ul. Cmentarna. Zaczyna się przy ruchliwej ul. 1 Maja przy kompleksie szkolno-parkowym sióstr niepokalanek, ale łatwo ją przeoczyć, bo bardziej przypomina aleję parkową niż drogę gminną.

Do położonego na wzgórzu cmentarza idziemy w cieniu sędziwych dębów i klonów. W końcu dostrzegamy go, wyłania się spomiędzy drzew. Z cmentarnego wzgórza podziwiać można piękno górnej części Sobięcina, widać też przy dobrzej widoczności Śródmieście oraz charakterystyczne budynki dawnego uzdrowiska, a dziś części Wałbrzycha - Starego Zdroju.

Stąd też blisko do malowniczej krótkiej ulicy Widokowej, gdzie zobaczyć można charakterystyczną budowlę zwaną przez mieszkańców "domkiem Muminków".

Przy wejściu do nekropolii znajdziecie tablicę schemat informujący o tym, że kompleks podzielony jest na 18 części. Całość pnie się ku szczytowi wzgórza, a jego pochyłe alejki miejscami połączone są lokalnymi "obwodnicami".

W dolnej części cmentarza można dostrzec więcej jest zieleni, tu znajduje się skromna kaplica cmentarna i tutaj też znajdziecie najstarsze pomniki tej nekropolii.

Są wśród nich nagrobki poniemieckie mieszkańców osady Sobięcin z okresu przedwojennego oraz czasu wojny.

Jednym z takich starych, datowanych la lata 40. XX wieku nagrobków jest grób - perełka tej nekropolii. To nagrobek Konstantego Skirmunta, posła II RP i ministra pełnomocnego przy królu Włoch, a następnie ministra spraw zagranicznych II RP. Pracował on dla kraju w okresie międzywojennym m.in. jako ambasador w Londynie. Wojenna zawierucha przywiodła go na Sobięcin, gdzie przez kilka lat przebywał w gościnie u sióstr zakonnych. Zmarł po wojnie 24 lipca 1949 w Wałbrzychu i spoczął na tutejszym cmentarzu nieopodal białego dworku (dziś internatu szkolnego sióstr), w którym spędził ostatnie lata życia.

Jedna z dolnych alejek biegnąca od głównej alei wejściowej prowadzi do kwater, gdzie pochowane są wałbrzyskie siostry niepokalanki. Siostry zakonne pozostają w sercach swoich wałbrzyskich uczennic, kilka z nich mieszkańcy miasta znają z ich działalności na rzecz lokalnej społeczności, jak chociażby zmarłą w czasie pandemii siostrę Danielę, która poświęciła się wsparciu sobięcińskich dzieci oraz matek pragnących zdobyć zawód by się usamodzielnić i zapewnić sobie godne utrzymanie. Siostra Daniela była duszą działającej w szkolnym kompleksie nieopodal cmentarza Fundacji im. Garczyńskiej.

Przy kaplicy znaleźć można dwa bardzo ważne monumenty dokumentujące jak bardzo krwawa była ofiara górników sięgających do podziemnych czeluści po czarne wałbrzyskie złoto.
Pierwszy z nich, prezentuje wstrząsające dane liczbowe mówiące jak wielu górników poniosło śmierć podczas pracy w wałbrzyskich kopalniach w okresie powojennym.

Drugi zaś to monument upamiętniający 33 ofiary przedwojennej katastrofy - największej pod względem liczby poniesionych ofiar w Wałbrzychu, to jednocześnie największa strata przedwojennego zagłębia wałbrzyskiego. Mowa o katastrofie w Szybach Siostrzanych na Sobięcinie, która miała miejsce 29 lipca 1929 roku.

Nazwiska jej ofiar znajdziecie na postumencie dużego pomnika z piaskowca. Jego szczyt zdobi wstrząsająca w wymowie wałbrzyska górnicza pieta, czyli rzeźba kobiety przygarniającej do siebie ciała dwóch mężczyzn. Nienaturalna pozycja w jakiej zostali oni przedstawieni wskazuje na to, że mogą być martwi, a ułożenie spracowanych ciał zdaje się sugerować, że z marki gwałtowną śmiercią.

Polecamy również odwiedziny na innych wałbrzyskich cmentarzach

Inne jesienne galerie
Jesień przy Pałacu Czettritzów w Wałbrzychu

Bezpieczeństwo na cmentarzach - jak o nie zadbać