Wiosna 1999 roku. Spędziła 80 minut pod lodem. Lekarze dokonali cudu

W kwietniu 1999 roku Anna Bøgenholm, 29-letnia radiolog z Tromsø, wybrała się na narciarską wyprawę w góry Kvaløya wraz z dwójką przyjaciół, Camillą Theodorsen i Martinem Strømme. Pogoda była spokojna, a śnieżny krajobraz północnej Norwegii zachwycał bielą i ciszą.

Nic nie zapowiadało tragedii. Do czasu, gdy Anna w trakcie zjazdu poślizgnęła się i wpadła do szczeliny w zamarzniętym strumieniu. Lód załamał się pod jej ciężarem, a ona znalazła się pod grubą warstwą lodu, uwięziona w lodowatej wodzie, zaledwie kilka centymetrów od powierzchni, ale niewidoczna dla świata.

Przyjaciele natychmiast ruszyli jej na pomoc, jednak lód był zbyt gruby, by go rozbić gołymi rękami. Anna była przytomna przez pierwsze 40 minut, próbując utrzymać głowę w niewielkiej kieszeni powietrznej pod lodem.

Z czasem jej ciało zaczęło się wychładzać, a siły opuszczały ją z każdą minutą. W końcu straciła przytomność, a jej serce przestało bić. W sumie Anna spędziła pod lodem 80 minut. A więc czas, który dla większości ludzi oznaczałby pewną śmierć.

Kiedy ratownicy dotarli na miejsce, Anna nie wykazywała żadnych oznak życia. Nie było pulsu, nie oddychała, jej źrenice nie reagowały na światło. Temperatura jej ciała wynosiła zaledwie 13,7°C – najniższa zanotowana u człowieka, który przeżył.

W normalnych warunkach temperatura poniżej 28°C prowadzi do śmiertelnej arytmii lub zatrzymania akcji serca. Jednak w przypadku Anny ekstremalne wychłodzenie spowolniło jej metabolizm tak bardzo, że komórki mózgowe i narządy wewnętrzne nie uległy nieodwracalnemu uszkodzeniu.

Zespół ratunkowy rozpoczął reanimację już na miejscu wypadku, stosując masaż serca i wentylację. Anna została przetransportowana śmigłowcem do Szpitala Uniwersyteckiego w Tromsø, gdzie czekał zespół specjalistów.

Kierownikiem zespołu był dr Mads Gilbert, który zdecydował o użyciu krążenia pozaustrojowego (ECMO). Była to zaawansowana technika pozwalająca na powolne ogrzewanie krwi i natlenianie jej poza organizmem.

Proces ogrzewania Anny trwał kilka godzin. Krew była powoli podgrzewana do bezpiecznej temperatury, a jej serce przez cały ten czas pozostawało w stanie asystolii – nie biło.

Dopiero po ponad trzech godzinach od wydobycia z lodu, serce Anny zaczęło znowu pracować. Lekarze nie kryli zdumienia. Do tej pory nikt nie przeżył tak głębokiej hipotermii.

Przez kolejne dni Anna była utrzymywana w śpiączce farmakologicznej. Zespół medyczny obawiał się poważnych uszkodzeń mózgu, nerek i innych narządów, które zwykle następują po tak długim niedotlenieniu.

Ku zaskoczeniu wszystkich, Anna stopniowo odzyskiwała przytomność, a testy neurologiczne nie wykazały trwałych deficytów. Po kilku tygodniach intensywnej rehabilitacji wróciła do pełnej sprawności – jedynym trwałym śladem po wypadku był niewielki uraz nerwu w dłoni.

Przypadek Anny Bøgenholm stał się przełomowy dla światowej medycyny. Lekarze i naukowcy z całego świata analizowali szczegóły jej leczenia, próbując zrozumieć, jak to możliwe, że człowiek może przetrwać tak głęboką hipotermię bez poważnych następstw.

Okazało się, że szybkie wychłodzenie organizmu spowalnia metabolizm i zmniejsza zapotrzebowanie na tlen, co pozwala komórkom przetrwać dłużej bez krążenia krwi.

Wcześniej uważano, że temperatura ciała poniżej 20°C jest nie do przeżycia. Przypadek Anny obalił ten mit i zainspirował lekarzy do opracowania nowych protokołów leczenia głębokiej hipotermii, zwłaszcza u ofiar wypadków w górach i zimnych wodach.

Szpital Uniwersytecki w Tromsø stał się ośrodkiem referencyjnym w leczeniu hipotermii, a Anna Bøgenholm – symbolem nadziei dla pacjentów na całym świecie.

Po wyjściu ze szpitala Anna Bøgenholm musiała zmierzyć się nie tylko z fizycznymi skutkami wypadku, ale także z traumą psychiczną. Przez wiele miesięcy wracały do niej wspomnienia chwili, gdy była uwięziona pod lodem, bez możliwości wezwania pomocy. Dzięki wsparciu rodziny, przyjaciół i zespołu medycznego, stopniowo odzyskała równowagę i wróciła do pracy jako radiolog w Tromsø.

Jej historia stała się inspiracją dla wielu osób, które przeszły przez podobne doświadczenia lub walczyły z poważnymi chorobami. Anna wielokrotnie podkreślała w wywiadach, że zawdzięcza życie nie tylko postępowi medycyny, ale także determinacji i profesjonalizmowi ratowników oraz lekarzy.

Dziś prowadzi aktywne życie, uprawia sport i angażuje się w działania edukacyjne związane z bezpieczeństwem w górach.