Z miłości popadła w obłęd. Tragiczna historia córki Victora Hugo

Adèle Hugo przyszła na świat 24 sierpnia 1830 roku jako najmłodsza z pięciorga dzieci Victora Hugo i Adèle Foucher. Była uzdolniona muzycznie, grała na fortepianie, pisała wiersze i cieszyła się opinią jednej z najpiękniejszych dziewcząt swojego pokolenia.

Jej dzieciństwo zostało jednak brutalnie przerwane przez polityczne burze. A wszystko dlatego, iż po puczu Ludwika Napoleona w 1851 roku rodzina Hugo musiała udać się na wygnanie na Wyspy Normandzkie, najpierw na Jersey, potem na Guernsey.

W tym czasie zaczęły się u młodej Adele pierwsze objawy melancholii i wycofania. Matka pisała do przyjaciół, że córka jest "dumna z natury" i "nie skarży się na los". Jednak już wtedy dziewczyna coraz częściej zamykała się w sobie, uciekając w muzykę i samotność.

W 1854 roku na wyspie Jersey Adèle poznała młodego angielskiego oficera, Alberta Andrew Pinsona. Początkowo ich relacja miała charakter niewinnego romansu – Pinson bywał gościem w domu Hugo, a Adèle opisywała go w swoim dzienniku jako "człowieka, który od pierwszego wejrzenia pokochał mnie".

Pinson oświadczył się Adèle w 1855 roku, lecz ona odrzuciła jego propozycję. Szybko jednak zmieniła zdanie i zapragnęła małżeństwa, lecz wtedy to Pinson zaczął się oddalać.

Od tego momentu uczucie Adèle przerodziło się w obsesję. Zaczęła śledzić Pinsona, podróżując za nim do Anglii, Irlandii, a następnie do Kanady, gdzie został przeniesiony do Halifaxu w Nowej Szkocji.

Mimo wielokrotnych prób kontaktu i wyznań miłości, Pinson nie odwzajemnił jej uczuć. Co więcej, korzystał z jej pieniędzy i wsparcia, nie angażując się emocjonalnie. Adèle trwała w złudzeniu, że ich związek jest możliwy, ignorując rzeczywistość i ostrzeżenia rodziny.

W 1856 roku u Adèle pojawiły się pierwsze wyraźne symptomy choroby psychicznej. Dziś psychiatrzy opisują jej przypadek jako klasyczną erotomanię, przekonanie, że osoba, która nie odwzajemnia uczuć, jest w rzeczywistości zakochana. Z czasem objawy nasiliły się: Adèle doświadczała halucynacji, traciła kontakt z rzeczywistością, popadała w stany depresyjne i urojenia.

W 1863 roku, nie zważając na protesty rodziny, Adèle podążyła za Pinsonem do Halifaxu, gdzie mieszkała w wynajętych pokojach, śledząc każdy jego ruch. Gdy Pinson został przeniesiony do Barbadosu, Adèle ruszyła za nim przez ocean.

Tam jej stan dramatycznie się pogorszył – była widywana na ulicach, zaniedbana, mówiąca do siebie, oderwana od otoczenia. Z czasem została bez środków do życia, a jej obecność stała się lokalną sensacją. Ostatecznie, dzięki pomocy miejscowej kobiety, Madame Céline Alvarez Baa, Adèle wróciła do Francji.

W 1872 roku Adèle Hugo, mając 41 lat, wróciła do ojczyzny. Jej stan psychiczny był już nieodwracalnie zniszczony. Victor Hugo, zrozpaczony losem córki, umieścił ją w prywatnej klinice pod Paryżem, gdzie spędziła resztę życia. Nie mówiła, nie pisała, nie kontaktowała się z rodziną. Jej ojciec przez 35 lat próbował nawiązać z nią kontakt, ale bezskutecznie.

W 1882 roku dziennikarz "Le Figaro" odnalazł Adèle w luksusowym zakładzie dla psychicznie chorych. Opisywał ją jako kobietę o "profilu księżniczki" i "nieobecnym spojrzeniu", która godzinami spacerowała po parku, układała kamienie na podjeździe i grała na pianinie. Nawet po śmierci ojca w 1885 roku Adèle nie odzyskała kontaktu ze światem.

Adèle Hugo zmarła 21 kwietnia 1915 roku w wieku 84 lat. Była ostatnim żyjącym dzieckiem Victora Hugo – wszyscy jej bracia i siostry odeszli przed nią. Została pochowana na cmentarzu w Villequier, obok matki i rodzeństwa.

Obsesja Adèle stała się inspiracją dla filmów, książek i analiz psychologicznych. W 1975 roku François Truffaut nakręcił film "Historia Adèle H." z Isabelle Adjani, który przywrócił pamięć o tragicznej córce Hugo.

Jej przypadek stał się też podstawą do opisania "syndromu Adèle" – niebezpiecznej obsesji na punkcie nieodwzajemnionej miłości.