Zapomniana tragedia Roosevelta. W jeden dzień stracił matkę i żonę

Czwartek, 14 lutego 1884 roku, miał być dla Roosevelta czasem radości (dwa dni wcześniej urodziła się mu córka Alice). Jednak szczęście trwało krótko. Roosevelt, który był wówczas 25-letnim członkiem Zgromadzenia Stanu Nowy Jork, przebywał w Albany, gdy otrzymał pilny telegram.

Natychmiast ruszył do rodzinnego domu w Nowym Jorku. Tam czekał na niego brat, który wypowiedział słowa, jakie trudno sobie wyobrazić: "Nad tym domem ciąży klątwa. Matka umiera i Alice umiera też".

W ciągu zaledwie jedenastu godzin Roosevelt stracił dwie najbliższe osoby. O 3 nad ranem zmarła jego matka Martha w wieku 48 lat. Przyczyną był tyfus, który przez wiele dni przypominał zwykłe przeziębienie.

Jakby tego było mało, tego samego dnia po południu odeszła Alice Hathaway Lee Roosevelt, 22-letnia żona, którą Roosevelt kochał bezgranicznie. Zmarła na ostrą niewydolność nerek, zwaną wówczas chorobą Brighta, której objawy były mylnie przypisywane ciąży.

Roosevelt był zdruzgotany całą sytuacją. W swoim kieszonkowym dzienniku, pod datą 14 lutego, narysował wielkie "X" i zapisał: "Z mojego życia zniknęło światło". W kolejnych latach nie pozwalał nikomu wspominać imienia Alice.

Młody mężczyzna nie był w stanie znieść pustki, jaka go ogarnęła. Zostawił córkę pod opieką siostry, Bamie, i porzucił politykę. Wyjechał na pogranicze Dakoty, gdzie zamieszkał na ranczu Elkhorn nad rzeką Little Missouri. Tam, wśród dzikich przestrzeni i surowych warunków życia, szukał ukojenia.

Pogranicze Dakoty w latach 80. XIX wieku było miejscem dla ludzi twardych, gotowych stawić czoła naturze i samotności. Roosevelt, który wychował się w Nowym Jorku w zamożnej rodzinie, rzucił się od razu w wir pracy na ranczu.

Przez trzy lata żył jak prawdziwy kowboj – prowadził bydło, polował na bizony, tropił złodziei i ścigał przestępców jako samozwańczy szeryf. W listach pisał o "melancholijnej urodzie" tych ziem i o tym, jak wiatr wśród topól koił jego zbolałe serce.

Codzienność na pograniczu była brutalna: śnieżyce, powodzie, nieustanna walka o przetrwanie. W 1886 roku katastrofalna zima zabiła większość jego bydła, co niemal doprowadziło go do bankructwa. Jednak właśnie tutaj Roosevelt odbudował siebie. Wysiłek fizyczny, kontakt z naturą i samotność pozwoliły mu odzyskać równowagę.

Po trzech latach Roosevelt wrócił do Nowego Jorku. W 1886 roku bez powodzenia kandydował na burmistrza miasta, ale nie zrezygnował z działalności publicznej. W 1886 roku poślubił swoją przyjaciółkę z dzieciństwa, Edith Carow, z którą miał później pięcioro dzieci.

Swoją córkę Alice wychowywał razem z nową żoną, choć ich relacje były skomplikowane. Alice dorastała, czując dystans ojca i żal, że nigdy nie usłyszała od niego wspomnień o matce.

Roosevelt stopniowo wracał do polityki. Był komisarzem służby cywilnej, przewodniczącym rady policji Nowego Jorku, a później asystentem sekretarza marynarki wojennej. W 1898 roku zdobył sławę jako dowódca "Rough Riders" podczas wojny amerykańsko-hiszpańskiej. Jego energia i nieustępliwość przyniosły mu uznanie w całym kraju.

Po śmierci prezydenta McKinleya w 1901 roku Roosevelt został najmłodszym prezydentem w historii USA. Jego prezydentura (1901–1909) była czasem dynamicznych reform i walki z korupcją. Wprowadził progresywne zmiany, walczył z trustami, wspierał prawa pracownicze i ochronę przyrody. To on stworzył podwaliny pod system parków narodowych, który dziś jest dumą Ameryki.

Jego twarz wyryta w granicie Mount Rushmore obok Waszyngtona, Jeffersona i Lincolna symbolizuje nie tylko polityczne osiągnięcia, ale też niezwykłą zdolność do podnoszenia się po upadku. Roosevelt sam mówił o sobie, że "życie jest walką" i że "największą radością jest pokonywanie trudności".