Kobieta, która przeżyła 37 ciosów nożem i poderżnięcie gardła

Wieczorem 18 grudnia 1994 roku 27-letnia Alison Botha wracała do swojego mieszkania w Port Elizabeth po spotkaniu z przyjaciółmi. Nic nie zapowiadało tragedii, która miała się wydarzyć. Po zaparkowaniu samochodu została napadnięta przez nieznajomego mężczyznę, który grożąc nożem, zmusił ją do przesunięcia się na fotel pasażera.

Napastnik przejął kontrolę nad pojazdem i wywiózł ją poza miasto, gdzie dołączył do niego wspólnik. Obaj mężczyźni – Frans du Toit i Theuns Kruger – byli już wcześniej notowani za podobne przestępstwa i przebywali na wolności dzięki zwolnieniu za kaucją.

Zamiast rabunku, Alison padła ofiarą brutalnej napaści seksualnej. Następnie została zaatakowana z niespotykaną brutalnością – zadano jej 37 ciosów nożem w brzuch i klatkę piersiową, a także poderżnięto gardło 16 razy. Cięcia były tak głębokie, że niemal doszło do dekapitacji. Napastnicy, przekonani o jej śmierci, porzucili ją w zaroślach na obrzeżach miasta.

To, co wydarzyło się później, przeszło do historii medycyny i kryminologii. Mimo rozległych obrażeń, Alison nie poddała się. Trzymając jedną ręką odsłoniętą tchawicę, a drugą podtrzymując wnętrzności, czołgała się przez 90 metrów do najbliższej drogi. Tam upadła, wycieńczona, ale żywa. Pierwszy przejeżdżający kierowca odjechał, widząc jej stan, lecz kolejny – student weterynarii Tiaan Eilerd – udzielił jej pomocy, okrywając ją swoją koszulą i wzywając pogotowie.

Lekarze, którzy przyjęli Alison do szpitala, byli zszokowani skalą obrażeń. Przeżycie takiej napaści uznano za medyczny cud. W szpitalu przeszła wielogodzinne operacje, podczas których lekarze walczyli o jej życie, zszywając ponad 30 ran kłutych i rekonstruując rozległe uszkodzenia szyi.

Dzięki niezwykłej pamięci i sile umysłu Alison była w stanie szczegółowo opisać swoich oprawców. Frans du Toit i Theuns Kruger zostali szybko zatrzymani przez policję. Obaj przyznali się do winy, a sąd skazał ich na wielokrotne dożywocie. Sędzia Chris Jansen uzasadniał wyrok słowami: "Obaj powinni zostać usunięci ze społeczeństwa na resztę życia".

Sprawa Alison Botha odbiła się szerokim echem nie tylko w RPA, ale i na całym świecie. Stała się symbolem walki z przemocą wobec kobiet i inspiracją dla tysięcy ofiar, które bały się mówić o swoich doświadczeniach. Jej historia była szeroko komentowana w mediach, a społeczeństwo domagało się zaostrzenia kar dla sprawców przemocy seksualnej.

Rehabilitacja fizyczna Alison była długa i bolesna. Lekarze nie byli pewni, czy kiedykolwiek będzie mogła prowadzić normalne życie, a nawet czy będzie w stanie mieć dzieci. Jednak determinacja Alison nie znała granic. Po latach walki o zdrowie została matką, co uznano za kolejny cud w jej życiu.

Jeszcze większym wyzwaniem była jednak walka o zdrowie psychiczne. Przez lata zmagała się z traumą, lękami i koszmarami. Pomoc terapeutyczna, wsparcie bliskich i własna wola przetrwania sprawiły, że nie tylko odzyskała równowagę, ale postanowiła pomagać innym. Z czasem zaczęła dzielić się swoją historią na konferencjach i spotkaniach, inspirując ludzi na całym świecie.

Alison Botha nie pozwoliła, by jej życie zostało zdefiniowane przez rolę ofiary. Wydała książkę "I Have Life: Alison’s Journey", która stała się bestsellerem i została przetłumaczona na wiele języków. W 2016 roku powstał również film dokumentalny "Alison", który zdobył uznanie krytyków i widzów. Alison występowała jako mówczyni motywacyjna w ponad 35 krajach, dzieląc się swoją historią i siłą przetrwania.

Sama wielokrotnie podkreślała, że nie chce być postrzegana wyłącznie przez pryzmat tragedii: "Atak postawił mnie na tej drodze, dzięki której mogę podróżować po świecie i pomagać innym ludziom". Jej przesłanie to przede wszystkim wiara w dobro i siłę człowieka: "Jest więcej dobrych ludzi niż złych".

Niestety, życie Alison nie oszczędzało jej także w kolejnych dekadach. W 2024 roku przeszła poważny udar mózgu, po którym wymagała długotrwałej rehabilitacji i opieki.

W tym samym czasie społeczeństwo RPA znów żyło jej historią, gdy okazało się, że jej oprawcy zostali warunkowo zwolnieni z więzienia po 28 latach odsiadki – bez konsultacji z nią samą. Decyzja ta wywołała oburzenie opinii publicznej i została ostatecznie cofnięta przez ministra sprawiedliwości, który nakazał ponowne uwięzienie sprawców.

Alison przyznała, że informacja o zwolnieniu oprawców była dla niej szokiem i źródłem ogromnego lęku. Jednak nawet wtedy nie pozwoliła, by strach zdominował jej życie.