Szakala spotkasz także w Polsce. Mija 10 lat od jego pierwszej obserwacji w kraju. Oto co należy wiedzieć o tym drapieżniku
Przywędrował z południa
Szakal złocisty to średniej wielkości drapieżnik z rodziny psowatych, blisko spokrewniony z wilkiem i lisem. Jego naturalnym obszarem występowania były dotychczas kraje Azji Południowej oraz południowo-wschodniej Europy
To zmiany klimatyczne, urbanizacja i wzrost temperatury w Europie Środkowej sprawiły, że gatunek ten zaczął rozprzestrzeniać się na północ i zachód kontynentu.
Pierwsze potwierdzone obserwacje szakala złocistego w Polsce miały miejsce w 2015 roku. Od tego czasu kolejne doniesienia napływają z różnych części kraju – od Pomorza, przez Mazowsze, Wielkopolskę czy Podkarpacie.
Lis, wilk, czy szakal?
Szakala złocistego można pomylić z lisem lub młodym wilkiem. Nic dziwnego – jego sylwetka przypomina krzyżówkę obu tych zwierząt. Dorosły szakal osiąga wagę 6 - 15 kg, ma długie nogi, krótki ogon i złocisto-szarą sierść. Jego uszy są spiczaste, a pysk nieco bardziej wydłużony niż u lisa.
Szakale prowadzą głównie nocny tryb życia. Żywią się drobnymi ssakami, padliną, owocami i resztkami pozostawionymi przez ludzi. W przeciwieństwie do wilków, szakal złocisty częściej żyje w parach lub małych grupach rodzinnych, a nie w dużych watahach.
Od szakala trzymać się z dala?
Dynamiczna ekspansja szakala może wpływać na lokalną faunę. Szczególnie zagrożone są małe ssaki i ptaki gniazdujące na ziemi, dla których szakal może stanowić nowego, skutecznego drapieżnika.
Szakal jest mniej płochliwy wobec ludzi niż wilk, co może sprzyjać jego rozprzestrzenianiu się na obszary podmiejskie.
Choć dotąd nie odnotowano poważnych strat w hodowlach zwierząt gospodarskich, nie można wykluczyć takich przypadków w przyszłości. Obecnie populacja szakala w Polsce może wynosić zaledwie 200/300 osobników.
