Zmarła uczestniczka Powstania Warszawskiego. Halina Jędrzejewska "Sławka" była sanitariuszką
Odeszła w przeddzień 81. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego
Halina Jędrzejewska - sanitariuszka w Powstaniu Warszawskim, lekarka i działaczka kombatancka - urodziła się 19 października 1926 r. w Warszawie. Ukończyła Gimnazjum im. Słowackiego, a maturę uzyskała na tajnych kompletach, tuż przed wybuchem Powstania Warszawskiego, w lipcu 1944 r. W czasie PW miała zaledwie 18 lat.
- Bardzo smutna wiadomość w przeddzień 81. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego. Tej nocy odeszła Pani Halina Jędrzejewska "Sławka". W czasie Powstania była sanitariuszką. Za swoje bohaterstwo została dwukrotnie odznaczona Krzyżem Walecznych. Honorowa Obywatelka Warszawy - napisał w mediach społecznościowych Rafał Trzaskowski.
Zaznaczył, że dopóki mogła, na obchodach kolejnych rocznic zawsze byli razem: - Niestety od kilku lat zdrowie nie pozwalało jej w nich uczestniczyć. Co innego jednak nie widzieć się od jakiegoś czasu, a co innego wiedzieć, że więcej już nie będzie szansy... Będzie mi Pani zawsze brakować - podkreślił.
"Szłam tam, gdzie szli żołnierze"
Halina Jędrzejewska rozpoczęła pracę konspiracyjną w lipcu 1940 r., w 3. Czerwonej Warszawskiej Drużynie Harcerek. W marcu przeszła do Konfederacji Narodu, włączonej w 1942 r. do Armii Krajowej, gdzie pełniła funkcję łączniczki pod pseudonimem "Sławka".
W Powstaniu Warszawskim została przydzielona do Kedywu jako sanitariuszka patrolu sanitarnego oddanego do dyspozycji kpt. "Niebory" (Franciszka Mazurkiewicza), dowódcy batalionu "Miotła" w zgrupowaniu "Radosław". Po śmierci "Niebory" przydzielono ją do oddziału por. "Szczęsnego".
- Byłam sanitariuszką liniową, czyli szłam tam, gdzie szli żołnierze oddziału. Jak była walka o monopol, to szłam wśród nich. Za nimi ze swoją torbą sanitarną, po prostu byłam z nimi. Jak szli do natarcia na Stawkach, szłam z nimi. Była trochę inna sytuacja jak z Zosią Grafczyńską poszłyśmy po rannych. "Niebora" wysłał nas wtedy do oddziału, który miał swoją siedzibę na ulicy Kaczej. Tam w szturmie byli ranni nasi żołnierze, było kilku zabitych. "Niebora" posłał nas na tę placówkę, ponieważ tam była ranna również sanitariuszka i trzeba było po prostu pomóc. To była taka sytuacja, że na rozkaz dowódcy szło się na określoną placówkę. Tak bywało, po 11 sierpnia to gdzie mój oddział, tam ja - opowiadała we wspomnieniach dla Archiwum Pamięci Mówionej Muzeum Powstania Warszawskiego.
Halina Jędrzejewska brała udział we wszystkich walkach oddziału na Woli, Starym Mieście, Czerniakowie i ul. Książęcej. Po Powstaniu Warszawskim została wywieziona do obozu jenieckiego w Niemczech (Stalag XB Sandbostel), a następnie przeniesiona do obozu jenieckiego kobiet żołnierzy Armii Krajowej w Oberlangen. Po uwolnieniu z obozu została przewieziona z grupą dziewcząt do Holandii, a następnie do Wielkiej Brytanii i skierowana do Pomocniczej Służby Kobiet w Polskich Siłach Lotniczych (WAAF).
Powrót do Polski
Do Polski wróciła w 1946 r. Jesienią rozpoczęła studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. W 1947 r. wyszła za mąż za poznanego w Powstaniu Tadeusza Jędrzejewskiego i przeniosła się do Warszawy. Tutaj kontynuowała studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego.
W lutym 1952 r. uzyskała dyplom lekarza i w maju rozpoczęła pracę w klinice ortopedycznej, w której pracowała do chwili przejścia na emeryturę. Specjalizację II stopnia w zakresie chirurgii urazowej i ortopedii uzyskała w 1958 r. W 1966 r. obroniła pracę doktorską. W 1987 r. przeszła na emeryturę i rozpoczęła współpracę z Lecznicą Spółdzielni Inwalidów "Inspol", która trwała do lipca 2000 r.
Po październiku 1956 r. włączyła się aktywnie do pracy społecznej w środowisku batalionu powstańczego AK "Miotła". Przez wiele lat była przewodniczącą komisji socjalnej tego środowiska. Jako specjalista konsultowała społecznie również członków Związku Inwalidów Wojennych.
W 1981 r. została wybrana do Prezydium Zarządu Wojewódzkiego ZBOWiD, a następnie przez trzy kadencje pełniła funkcję wiceprezesa Zarządu Wojewódzkiego do spraw socjalnych. W 1994 r. została wybrana do Zarządu Głównego Związku Powstańców Warszawskich. Powierzono jej wtedy funkcję wiceprezesa. W ZPW zajmowała się sprawami socjalnymi i ochrony zdrowia kombatantów.
Została odznaczona Krzyżem Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderem Odrodzenia Polski. Została także wyróżniona Złotą Odznaką za Zasługi dla Warszawy. Honorową Obywatelką Miasta Stołecznego Warszawy została w 2019 r.
