Bigamistka z diamentami. Kobieta, która nie znała granic

Elizabeth Chudleigh przyszła na świat w 1721 roku w Devon. Jej ojciec zmarł, gdy była jeszcze dzieckiem, pozostawiając rodzinę w trudnej sytuacji finansowej.

Mimo to, dzięki wsparciu wpływowych znajomych matki, Elizabeth już jako nastolatka pojawiła się w Londynie. W 1743 roku została mianowana druhną księżniczki Walii, Augusty. Pałacowe korytarze otworzyły jej drzwi do świata wielkiej polityki, intryg i niekończących się romansów.

Jej uroda i błyskotliwość przyciągały uwagę wielu arystokratów, w tym księcia Hamilton oraz młodego oficera marynarki, Augusta Herveya. To właśnie z tym ostatnim Elizabeth wzięła potajemny ślub w Lainston House pod Winchesterem. Ceremonia odbyła się nocą, z dala od ciekawskich oczu. Dla młodej damy dworu ujawnienie małżeństwa oznaczałoby koniec kariery i utratę pozycji.

Związek z Herveyem od początku był pełen napięć i niedomówień. Augustus jako oficer Royal Navy szybko wrócił na morze, a Elizabeth pozostała na dworze, ukrywając swój stan cywilny nawet przed najbliższymi. Ich syn, Henry Augustus Hervey, urodził się w 1747 roku, lecz zmarł już w dzieciństwie.

Małżonkowie praktycznie nie mieszkali razem, a już od 1749 roku ich drogi ostatecznie się rozeszły. Elizabeth prowadziła życie pełne zabaw, flirtów i skandali, stając się jedną z najbarwniejszych postaci Londynu.

W połowie lat 50. rozpoczęła romans z księciem Evelynem Pierrepontem. Przez niemal dwie dekady byli nierozłączni, choć formalnie Elizabeth wciąż była żoną Herveya. Kiedy jednak Hervey miał odziedziczyć tytuł hrabiego Bristol, Elizabeth postanowiła zabezpieczyć swoją przyszłość. W 1759 roku sfałszowała wpis w rejestrze parafialnym, aby w razie potrzeby móc udowodnić swoje małżeństwo.

W 1768 roku Hervey wrócił do Anglii i zażądał formalnego rozstania. Elizabeth, nie chcąc publicznego skandalu, postanowiła działać sprytnie – w lutym 1769 roku uzyskała w sądzie kościelnym orzeczenie, że jest panną i może zawrzeć nowe małżeństwo. Już miesiąc później, 8 marca 1769 roku, poślubiła księcia Kingston. Od tego momentu oficjalnie stała się księżną, a jej pozycja w towarzystwie była niepodważalna.

Sielanka nie trwała długo. W 1773 roku książę zmarł, zapisując żonie cały majątek pod warunkiem, że nie wyjdzie ponownie za mąż. Rodzina zmarłego, zwłaszcza jego siostrzeniec Evelyn Medows, nie zamierzała pogodzić się z testamentem. Gdy Hervey w 1775 roku został hrabią Bristol, a jego małżeństwo z Elizabeth wyszło na jaw, Medows oskarżył ją o bigamię.

Proces rozpoczął się 15 kwietnia 1776 roku w Westminster Hall. Przez pięć dni 119 lordów, w obecności królowej, dwóch przyszłych monarchów i tysięcy gapiów, rozstrzygało o losie jednej z najsłynniejszych kobiet epoki.

Elizabeth, która była wtedy ubrana na czarno z diamentami na szyi, nie okazała skruchy. Gdy 22 kwietnia jednogłośnie uznano ją winną, skorzystała z przywileju arystokratki i uniknęła kary fizycznej, która groziła zwykłym bigamistom.

Już następnego dnia po wyroku Elizabeth opuściła Anglię. Zabrała ze sobą ogromną fortunę, biżuterię i kosztowności odziedziczone po księciu. Jej ucieczka była spektakularna – podczas gdy goście zbierali się na wydanym przez nią przyjęciu, ona już płynęła łodzią do Calais.

Przez kolejne lata podróżowała po Europie, odwiedzając Paryż, Rzym i Sankt Petersburg. W Rosji była przyjmowana z honorami przez carycę Katarzynę II, a w Estonii kupiła trzy majątki, które połączyła w jedno wielkie gospodarstwo nazwane "Chudleigh".

Elizabeth nie zrezygnowała z życia towarzyskiego. W Paryżu urządzała wystawne przyjęcia, w Rzymie była witana przez papieża Klemensa XIV jak prawdziwa księżna. Wciąż tytułowała się Duchess of Kingston, choć formalnie była już tylko hrabiną Bristol. Zmarła 26 sierpnia 1788 roku w Saint-Assise pod Paryżem w wieku 67 lat.